"Şu dünyanın bir mirasçısı varsa onlar çocuklardır!" I Ayçin Kantoğlu 🎤

Betül Sav: İlahi komedyayı bundan sonra mı çevirmeye başladınız? Şu an devam ediyor mu edebiyat yönünüz?

Ayçin Kantoğlu:

➡ Evet, Yüksek Lisans'ta başladık. İtalyan Lisesi mezunu olmam hasebiyle çok bağımın olduğu bir eser, İlahi Komedya. Biz ortaokulda, lisede okuduk. Bizim ders kitabımızdı. Liseden mezun olduktan sonra ben dedim ki; bir daha İlahi Komedya'nın kapağını açmayacağım. Çünkü o zaman not geçmek üzere okuyorsun. Ama öyle olmadı. Kitaba ilgim alakam hiç eksilmedi. Yurt dışında uzun yıllar çalıştım, çok uluslu firmalarla çalıştım.

➡ Tabi. Allah kısmet ederse Göktürk bana biraz kızacak bu röportajı dinlediğinde. Çünkü hala beni bekliyor. Ona da sabrı için teşekkür ediyorum. Gazze ile ilgili etkinlikler ve o çok yoğun koşuşturmacılı program, verdiğim sözleri tutma anlamında da beni yordu. Yapamadım, ona konsantre de olamadım. O acı, keder ve kendimi dışarı atma hissiyatıyla. Ama son dönemeçteyim. Bugün yarın inşallah teslim edeceğim. İlahi Komedya'nın 11 hecelik versiyonuyla bu sefer. Onun heyecanını da duyuyorum.

➡ O süreçte de üniversite sonrası iş hayatı, yurt dışında bulunduğum dönemlerde kitabın yeni çıkan versiyonlarını, çevirilerini-maddi gücüm ne kadarsa o oranda- edindim ve iyi bir arşivim oluştu. Çok enteresan da bir hediye aldım. Onu buradan söylemek isterim. Bir hanımla çalışıyorum. Şadiye hanım. Benim de herkes gibi bir aile hayatım, çoluk çocuğum var. Bundan önce mitinglerle ilgili bir tecrübem hiç yok. Dediğim gibi bir siyasi kişiliğimde yok. Böyle bir söylevim de hiç olmadı. Ama 7 Ekim sonrasında özellikle Aralık'ta Mehmet Hoca'nın o panelinden sonra eşime dedim ki yani ben çıkacağım, "bu çocuklar için bir şeyler yapmaya çalışacağım." Eşimin benden birkaç talebi oldu. Bir tanesi hiçbir siyasi söylemi taşımamam yani yaptığım işlerde, çağrılarda hiç kimse bir siyasi bagaj, angajman bulmayacak. Bunu yapmak benim için kolay ve doğaldı.

➡ İkincisi de hiçbir yere yalnız gitmeyeceksin, dedi. Çünkü beni Türkiye'nin her yerinden arıyorlar ve ben o çevrenin insanı olmadığım için kimin aradığını bazen kestirebiliyorum bazen kestiremiyorum. Bu üniversitelerde çok sorun olmayabilir ama uzun yollarda seyahat ediyorum, Muğla'dan gelip gitmek zorundayım ve ben hiç bilmediğim otellerde kalıyorum, hiç görmediğim şehirlerde kalıyorum. Ailemden bir başkasını da bu işi angajya etmeme imkan yok. Hem evde yürüyen bir düzen var hem de bakıma ihtiyacı olan yaşlılarım var. Dolayısıyla menajer buldu, sanki sahneye çıkacakmışım gibi lanse ettikleri şeyin arka planı budur. Şadiye Hanım, gittiğim etkinliklerde benimle birlikte konaklıyor. Ona da buradan selam olsun. Bunlar üzerinden çok yıpratılmaya da çalışıldım. Yani biri çıkıp Gazze ile ilgili bir şeyler söylediği zaman zannetmeyin ki onun önünde çiçekler, bahçeler açılıyor. Türkiye'de kutuplaşma o kadar fazla ki her grubun sana dair öne süreceği birtakım şeyler oluyor.

Betül Sav: Heniye'nin 3 Ağustos çağrısının ardından bir farkındalık olur mu dünyada? Sosyolojik bakış açısıyla sizden duymak istiyorum.

Ayçin Kantoğlu:

➡ Çok kıymetli sosyologlarımız var. Onların alanına öyle bir müdahalede bulunamam ama kişisel fikrimi elbette dile getiriyorum. Bu da bir bakış açısıdır, kıymetsiz değildir. Hiçbir şey olmasa, 50 yıl yaşamışlığın getirdiği bir tecrübe vardır ve samimiyet vardır, her şeyden önce. Ben daha önce katıldığım yerlerde de bunu dile getirdim: "Ben bu vatan dışında ümidi olan biri değilim." Her şeyim burada. Bütün beklentim, korkum, ümidim hepsi bu vatan. Yarın buraya ne olacaksa, kaderimizde Allah, neyi takdir ettiyse, komşumla beraber olacak. O yüzden bu noktadan bakarsan, samimice duygularını ifade eden biriyim.

➡ Heniyye'yi, merhumu çok önemsiyorum. Özellikle birkaç sahne var ki gözümün önünde, gerçekten çok kıymetli. Bir; çocuklarının ve torunlarının şehit edilişini haber verdiklerinde gösterdiği o muazzam metanet ve teslimiyet. Bu lafla söz olabilecek bir şey değil. İzlediğin zaman insanı sarsan sahneler onlar. O zaman dedi ya; "benim evlatlarımın Filistin'deki kızlardan ve erkeklerden hiçbir farkı yoktur. Hepsi benim evladımdır." Yani kendi evladını öncelemeyen bir profil bir lider.

➡ İkinci sarsıcı hadise de onun şehadeti üzerine ailesinin söylediği; "babamızın kanı, Filistin'de öldürülen çocukların kanından daha kıymetli değildir." cümlesi...

➡ Şimdi böyle bir şeye baktığın zaman kendi evladını kayırmayan ve kendi nefsini başkalarından aziz görmeyen bu insanlara hayranlık duymamak mümkün bana göre değil ve merhumun şehadetini öğrendikten sonra "meydanlara inin, dedi ve gitti" diye ben de bir tweet attım. Ama 3 Ağustos'u yaşadık. Meydanlara indirdi ve gitti, diyelim onun için. Allah dünkü sayılardan, heybetten, bereketten bizleri geri düşürmesin. Çünkü bir şey durmuş değil ama Heniyye kazanmıştır. Eğer inanıyorsak, Allah'a iman ediyorsak, ahiret gününe iman ediyorsak 8 kapıdan da cennetin 8 kapısından da girmiştir.

Betül Sav: Heniyye'nin dünya üzerinde büyük bir etki yaptığını düşünüyorsunuz.

Ayçin Kantoğlu:

➡ Bana yaptı. Bana yaptıysa herhalde size de yapmıştır. Dünyanın geri kalanına da yaptı. Sadece Müslüman ülkelerde değil, sadece Türkiye'de değil, dünyanın birçok ülkesinde benim takip edebildiğim kadarıyla etkinlikler protestolar yapıldı. Meydanlar doldu. Sadece buradan bile hakikatin nasıl bir gücü olduğunu insanlar fark etmeli.

➡ Ben anlayamıyorum; güzeli görünce nasıl ayırt edemiyorsunuz? Bakmıyorsunuz demek ki. Hakk'ın böyle bir kudreti var ve bu dünyada hiçbir güç O'nun bu kudretinin etkilerini azaltamıyor, kesemiyor. Mümkün olsa mazlumun göğe yükselen, arşa yükselen ahını bombalar bunlar. Mümkün olsa edilen duaları bombalarlar.

O alan sizin artık güç sahibi olduğunuz bir alan değildir. Dolayısıyla o, şehidin kuvveti, mübarek kanın bereketi. Sen ne söylersen söyle, hakikatin üstünü nasıl örtersen ört, nasıl çarpıtırsan çarpıt; hepsini ayağının altına almıştır. Bari bunu görün ve teslim edin.

Betül Sav: Batı'da İslam' a artan merakı nasıl yorumlarsınız?

Ayçin Kantoğlu:

➡ Bir programda söylediğim cümle çok konuşuldu: "İslam mevcut coğrafyasının insan kalitesinden kalibresinden memnun değil" dedim. Şu kadını kim durduracak, Müslümanları beğenmiyor, diyenler çıktı. Yazdılar, hedef gösterdiler. Onları tasvip etmiyorum. Çünkü insanlarla fikir anlamında mücadele edebilirsiniz. Ama bu şekilde hedef göstererek falan bunlar tehlikeli işler. Yapmayın lütfen.

Dediğim şey şuydu; Mevcut insan bakiyesi kalibresi İslam'ın tarif ettiği insanı taşıyamıyor. Hayata, pratiğe bunu dökemiyoruz. Dolayısıyla İslam sana mecbur değil. Allah sana mecbur değil. Yoksa İslam Müslümanlardan haşa hoşnut değil gibi bir cümle kurmadım. Bana sorarsan İslam Gazze'dekilerden razı, Filistinlilerden razı, bizden razı mı bilmiyoruz...

➡ Ama herhalde yolunda gitmeyen bir şeyler olduğu konusunda hepimiz mutabıkız. Eğer biz dediğimiz gibi isek her yaptığımız tartışmasız doğru ise doğruyu, hakikati biliyorsak, hayata bunu döküyorsak o zaman sonuçları böyle olmamalı. Demek ki biz bir yerlerde hata yapıyoruz. Belki dili kaybetmekte belki sadece satıhta kalmaktan belki kitap aramızdan çekildiği için. Bilmiyorum ama ben Gazze'de gördüğümü buralarda bulamıyorum ya da orada gördüğüm kadar etkili değil.

➡ Bütün Müslüman coğrafya, bütün ülkeler, Müslüman kazanabilmek için diğer ülkelerdeki diğer dindeki insanları kendi dinine davet etmek için bir sürü faaliyet gösteriyor. Yani bizim sayısız basılı kitabımız var, yazılı kağıdımız, yapılmış konferansımız var. Peki, nasıl oluyor da hiçbir dil bilmeyen, Arapça dışında konuşmayan, bazısı adını bile söyleyemeyen o çocukların, insanların, mücahitlerin bu direnci yapılan bütün bu çabaları aşarak İslam'a insan kazandırıyor, Aradaki fark ne? Aradaki fark; hakikat...

Yani biz, farz-ı muhal ederek yaşıyoruz. Onlar hakikat olarak yaşıyorlar. Sen öyle olacağını ümit ediyorsun. Diyorsun ki ben Hak yoluna kendimi feda ederim, oradaki ediyor gerçekten. Dolayısıyla bu, önemli bir etkiye sahip.

Betül Sav: Boykot sürdürülebiliyor mu hala?

Ayçin Kantoğlu:

➡ Bizim evde, evet. Ben kendimden mesul olarak bakacaksam meseleye, adaptasyonumu her geçen gün arttırıyorum. İsrail tarafından bir liste yayınlanmış; "bizi yaşatanları yaşatın" başlığı altında firma listesi vermişler. İşte tam tekmil boykot etmen gereken odur. O listede kim varsa. Tabi her tarafımız kuşatılmış durumda. Güneyde bu işler daha zor. O sıcakta sağda solda, yoldaysa girdiğin restoranlarda, marketlerde dolabı açıyorsun boykot edilmesi gereken bir sürü marka. Onları buluyorsun ama beri taraftan ise mesela benim yaşadığım Köyceğiz tarafında çok güzel kaynaklar var. Oraları biz tercih etmeye çalışıyoruz. Suyumuzu yanımızda taşıyoruz. Bu sefer soğuk çanta alman gerekiyor yanına falan. Yeni yeni bunlara bir şekilde adapte olmaya çalışıyorum. İstanbul'da nasıl gidiyor diye ya da bir başka şehre gittiğim zaman mutlaka o kahvecilerden falan şöyle bir önlerinden geçip bakıyorum. İçeride ne oluyor, ne bitiyor? Öz disiplini olan arkadaşlar, bu boykotu çok önceden yürütüp getirenler, başarıyla devam ettiriyorlar.

➡ Çocuklar çok sağlam boykotu yapıyorlar. İnanılmaz. Anaokulu bebeleri, ilkokul çocukları, anne babalarının poşetlerini denetliyor ve ağlıyorlar. Çok başarılılar. Çocuklar genel olarak iyi. Benim yaş grubum çok berbat. Yetişkinler de o manada çok sallapati gidiyor. Uzlaşı yapmamız gereken, konsensüs sağlamamız gereken konu siyonist mallar değildir. Konsensüs yapmamız gereken uzlaşı göstermemiz gereken husus çocukların hayatıdır. Kadınların yaşamıdır, sergilenen şiddete karşı durmaktır. Ama ümitsiz değilim. Çok açık söyleyeyim; boykot küresel İntifada'nın bir parçası.