Toplumda etkin olmak isteyen utangaç cevherler

Asperger Sendromu'na resmi bir unvan ya da ad verilmeden evvel, yayınlanmadan çok uzun bir süre önce sendromun ismi neredeyse belli olmuştu. 1926'da, Rus nöroloji asistanı olan Eva Sucharewa, "Çocukluğun Şizoid Kişilikliği" adlı bir yazı yazdı. Bu yazı 6 çocuğun davranış alışkanlıklarının bir ifadesiydi. Üstelik Hans Asperger'in bulgularına çok benziyordu.

Hans Asperger, 1944 yılında Asperger Sendromu'nun ilk tanımını yayınlayan Viyanalı bir çocuk doktoruydu. Dört çocukta otizm (benlik) ve psikopati (kişilik hastalığı) anlamına gelen "otistik psikopati" adını verdiği bir davranış ve yetenek modeli belirledi. Model, "empati eksikliği, arkadaşlık kurma becerisi, tek taraflı konuşma, özel ilgide yoğun emilim ve beceriksiz hareketler" içeriyordu. Asperger, en sevdikleri konu hakkında çok detaylı konuşabildikleri için çocukları "küçük profesörler" olarak adlandırdı.

Asperger Sendromu, duygularını ifade etmekte ve karşısındaki kişilerin duygularını anlamada güçlük çeken, iletişim kurma isteği olmasına rağmen duruma uygun tepkiler veremeyen, sosyal etkileşim alanında yetersizlik gösteren bireylerdeki bozukluk olarak tanılanır. Asperger; Otizm, Rett Sendromu gibi bozukluklarla birlikte yaygın gelişimsel bozukluklar tanı grubunda yer alıyor ve 'yüksek işlevli otistik bozukluk', 'Atipik Atizm' olarak da biliniyor. Bu kavramlar birbirleriyle benzerliklere sahip olmakla birlikte ayırıcı özelliklere de sahipler.

Nörobiyolojik bir hastalık olan Asperger Sendromu'nun, toplumdaki yaygınlığının yüzde 0,3- 0,7 olduğu ve erkeklerde kadınlardan 9 kat fazla görüldüğü biliniyor. Yani, 7 ile 16 yaş arasındaki 1000 çocuktan 3 tanesini etkiliyor.

Otizm ve Asperger Sendromu birbirine karıştırılan iki kavramdır. Sosyal iletişim ve etkileşimde bozukluk, sınırlı bir alana sürekli ilgi ve stereotipik davranışlar her ikisinde de vardır. Aralarındaki en önemli fark ise; Asperger Sendromu'nda dil gelişimi ve bilişsel gelişimde belirgin bir gecikmenin olmaması.